Һәр елны 3 декабрь – Халыкара инвалидлар көне буларак билгеләп үтелә. Тумыштан гарип булып, дөньяның рәхәтен күрми үскән балалар, һәлакәткә дучар булып, яшьнәп яшәр чакта урын өстенә, инвалид коляскасына беркетелгәннәр язмышын искә алу өчен бу бәйрәм.Без дә бу көнне балалар белән шушындый язмышка ия булган кешеләр турында сөйлштек. Аларга ничек ярдәм итеп була?, син ничек булышыр идең дигән сорауга бергәләшеп җавап таптык. Бер балабызның әти-әнисе үз өйләрендә гарип ерак туганын тәрбияли.  Гаиләдә 3 бала. Шулар янында авыру абый.Бу гаиләгә ничек сокланмыйсың да,  ничек рәхмәт әйтмисең.

В этот день общество должно вспомнить об инвалидах, которые нуждаются в помощи, доброте, внимании и сострадании. «Ачның хәлен тук белми» дигәндәй гарип кешенең җан сыкрануын сәламәт кеше ишетеп, аңлап җиткерми дә кебек. Тик ишетергә, аңларга тырышырга кирәк, бик кирәк. Язмыш тарафыннан кимсетелгәннәргә ярдәм кулын сузарга беркайчан да соң түгел. Кыйммәтле даруларга, катлаулы дәвалану чараларына һәм, иң мөһиме, безнең җылы карашка, таянычыбызга мохтаҗ кешеләр барлыгын онытмасак иде. Янәшәбездәге болай да үзләрен кимсетеп тойган дусларыбызга игътибарлырак булыйк, хәлләрен аңларга, күңел авазларын ишетергә тырышыйк, авыр тормышларына – терәк, сырхауларына – шифа, кайгы-хәсрәтләрендә юаныч булыйк.