“Һәйкәлләргә чәчәк куябыз”

Мәңгелек ут яна мәйданнарда

Ут ялкыны үрли биеккә.

 Әйтә сыман болытларга карап:

 Без яшибез, без бар, иректә.

Ирек өчен, Ватан өчен,

 Корбан булдык яуларда.

Мәңгелек ут булып кайттык

Хәтер булып янарга.

Мәңгелек ут яна мәйданнарда,

 Каһарманнарның ул ялкыны.

Бәхет өчен көрәш очкыннары

Килеп кунды күмеп яу кырын.

Мәңгелек ут яна мәйданнарда,

 Һәйкәлләргә чәчәк куябыз,

Илләр тынычлыгын, дөнья иминлеген

 Бурычыбыз итеп тоябыз.

Бөек Ватан сугышында ятып калган авылдашларыбыз хөрмәтенә куелган һәйкәл янына кую өчен венок ясыйбыз.

Авылдан бик ерак иде, диләр,

Фронт сызыгын,

Комсыз сугышны...

Алай икән, ник соң ул сугышны

Уйласаң да кыса сулышны?

Йөздән артык солдат

Өйләренә

Ни сәбәпле кайтмый калган соң?

Яшь хатыннар- ирсез,

Ә балалар

Ник әтисез калган аннан соң?

Яудан соң да

Ник солдатлар түгел,

Үлем кәгазьләре агылган?

Йә, кем әйтә ала

Ул сугышны

Узмаган дип безнең авылдан?!

“Үзе бәләкәй булса да,

Үзеннән зур күтәрә.”- (кырмыска)

Кырмыска- көчле бөҗәк.  Чөнки ул үз авырлыгыннан 10 мәртәбә авыр йөк күтәрә ала. Кырмыскалар үз ояларында зур бер гаилә булып яшиләр. Әни кырмыска йомырка сала. Йомыркадан личинкага, аннан курчакка, курчактан кырмыскага әйләнәләр. Барлык бөҗәкләрнеке кебек, кырмыскаларның да мыеклары бар. Алар ярдәмендә кырмыскалар ис, тәм турында белешмә алалар һәм бер- берсенә хәбәр җибәрәләр. Кырмыскалар шома, авыш урыннардан да бик иркен, егылмыйча йөриләр, чөнки аларның аякларында ике тырнаклары бар, шул тырнаклары арасында кечкенә генә мендәрчектән ябыштыргыч сыеклык аерылып чыга. Кырмыскалар агач бете (тля) белән тукланалар. Аларны шуңа күрә «Урман санитарлары» диеп атыйлар. Кырмыскаларның дошманнары да күп. Алар белән кайбер кошлар, төлке, аю һәм кыргый дуңгызлар тукланалар.

“Туп-туп тубыбыз”

Туп-туп тубыбыз,

Син безнең матурыбыз,

Тишмәбез дә югалтмабыз,

Оста тота кулыбыз.

Рөстәм, сиңа да бирәбез,

Әйдә уйныйбыз бергә,

Кирәк аны, чөеп-чөеп,

Тотып ала белергә.

Туп сикерә, син дә сикер,

Тыпыр-тыпыр тыпырда,

Дуслар белән уйна бергә,

Читтә генә утырма.

Туп-туп тубыбыз,

Сикерәбез, көләбез,

Югары оч, түбәнгә төш,

Без тотып өлгерәбез. (Әминә Бикчәнтәева)

Дөньяда бик аз булыр чын шагыйрь, Габдулладай,

Ул- караңгы төндә яктырткан матур , тулган ай.

Ул бөек уй, нечкә хис,тәгъризләргә бик бай,- диям.

Бар урыннардан аның урынын кадерле, дәү,- диям.

Бакыр өчендә көмешләр ялтырап яткан кебек,

Ап- ачык, ап- ак булып, тик ак күңел аккан кебек.

 Күп китапларның арасында аның китаплары

 Ап -ак нурлар чәчеп, күренеп тора һәр яклары.

Укыса халык шигырен аның- истә кала

Аның шигыре халыкның күңеленә зур хис сала. 

• Г.Тукай әсәрләренә карата кызыксыну уяту.
• Әвәләү алымнарын ныгыту: уч төпләре белән әвәләү, өлешләрне берләштерү,  тоташтырган урыннарны сыпыру.
• Йорт хайваннарының үзләренә генә хас үзенчәлекләрен күрсәтеп сурәтләү.